jedwab

Znamy się na jedwabiu - kochamy się w nim - chcemy się nim dzielić
Doradzamy i reklamujemy

9.02.2015

TKANINY JEDWABNE - linki do pełnych opisów tkanin

RODZAJE TKANIN JEDWABNYCH

Poniżej przedstawiam nazwy handlowe tkanin tak obecnych jak i historycznych.
Do najpopularniejszych tkanin należą: satyna i krepażorżeta i szyfontafta i szantung.

Alfabetycznie ułożone nazwy tkanin z opisami w linkach:

A      adamaszekaltembasatłas,
B      brokatbrokatelabureta,
C      cotelé,
D      devore,  diagonal,
F      faillefelpafloretfular,
G      gazaglacegloriagofragrodetur,
H      habotaihałaj,
I       iluzja,
J      jedwabie jońskiejersey,
K      kanauskaszmirkitajkakrepa,
L      lamalampaslewantynalibertylite tkaniny,
M      madrasmakatamarkizetamoramuślin,
O      ondulaorganza,
P      panorapikapongépopelinaprunela,
R      ryps,
S      satynaszagrynszantungszermezasparkingstrechszyfon,
T      tabintaftatapiserietelettiultrykotynatusser,
W      welurwoal,
Z      złotogłów,
Ż      żakardżorżeta,



DEVORE

Devore (zwany również metodą przepalenia ) jest techniką stosowaną szczególnie w aksamitach, gdzie siatka-baza wykonana jest z jedwabiu,  a włos poddaje się procesowi rozpuszczenia włókien celulozowych , aby utworzyć pół-przezroczysty wzór względem bazowej tkaniny. Tę samą technikę można również zastosować do wyrobów włókienniczych, innych niż aksamit, takie jak koronki, atłas i in.

Metoda
Technika devore polega na użyciu tkanin, które łączą włókna białkowe takie, jak jedwab z włóknami na bazie celulozy, takie jak wiskoza, bawełna lub sztuczny jedwab.
W celu utworzenia "wypalenia" wzoru, żel zawierający chemiczną wodorosiarczanu sodu nanosi się na materiał na wzory jakie mają być uzyskane, rozpuszczane są włókna na bazie celulozy a pozostają włókna na bazie białek. Żel chemiczny może być stosowany zarówno w druku lub w ręcznym malowaniu na tkaninie.

Devore pochodzi od francuskiego czasownika Devorer , co oznacza dosłownie pożreć.

Historia
Tkaniny Burnout Uważa się, że pochodzi z Francji, prawdopodobnie jako tania alternatywa dla koronki, które mogą być tworzone przy użyciu pasty kaustycznej na tkaninie. Proces chemiczny stosowany komercyjnych w odzieży mody został opracowany w Lyonie na przełomie XIX i XX wieku.

Technika została spopularyzowana w 1920 roku - zazwyczaj używana była do wieczorowych sukni i szali i reaktywowana w latach 80-tych i 90-tych, w szczególności przez Jaspera Conrana do kostiumów teatralnych, a potem strojów wieczorowych i przez Georginę von Etzdorf  w szalikach.


1990 przebudzenie
Conran jest uznawany za popularyzatora Devore, wprowadzając go w 1989 roku i stosując następnie technikę w 1990 w swojej głównej linii mody, rozwinął swoją technikę do kostiumów teatralnych, np. w realizacji 1992 z My Fair Lady reżyserii Simon Callow, tkaniny burnout były często używane do strojów Elizy Doolittle i ulicznych sprzedawców.
Devore Conrana został użyty także przez Dawid Bintley 1993 's  w Balecie Królewskim, w 1994 roku w Scottish Ballet w przedstawieniu Śpiącej Królewny.
Najbardziej wyszukane elementy Devore stosowane przez Conrana - w procesie wytwarzania pieczone w piekarniku - były zbyt czasochłonne i kosztowne do produkcji i sprzedaży.

Założony w Wiltshire włókienniczy warsztat poligraficzny w 1981 roku przez Georginę von Etzdorf głównie tworzył malarskie wzory na tkaninie. Uznawany za początek popularyzacji szalik aksamitny devore, Georgina wprowadziła do oferty w 1993 roku - po eksperymentach z drukowaniem aksamitu od 1985.

ADAMASZEK

Kosztowna tkanina dwustronna, lecz jednobarwna tkanina z reguły jedwabna, o splocie atłasowym, z matowym wzorem na błyszczącym tle lub odwrotnie. Różnicę tonu między wzorem i tłem uzyskuje się poprzez odmienny sposób prowadzenia splotów tkackich, co wywołuje kontrast światła i cienia. Adamaszek wynaleziono w Chinach w II w. p.n.e., za pośrednictwem Arabów (nazwa od miasta Damaszek w Syrii), pojawił się w Europie, gdzie był produkowany od XII - XIIIw. Dawniej tkanina na wystawne ubiory, kościelne sprzęty . Obecnie tkanina używana na ubiory oraz jako obicia ścian i mebli, także w bieliźniarstwie na obrusy czy bieliznę pościelową.

ALTEMBAS

inaczej złotogłów (z tureckiego ałtyn basz - złota głowa), ciężka tkanina jedwabna, jedno- lub wielobarwna, przetykana nicią złotą (lub srebrną - wtedy jest to tzw. srebrnogłów), odmiana brokatu. Produkowana od XV w., głównie we Włoszech, na drogie ubiory świeckie i szaty liturgiczne. W Polsce wyrób altembasu zainicjował S. Koniecpolski, zakładając manufakturę w Brodach na Ukrainie.

ATŁAS - SATYNA

Gładka, miękka tkanina, początkowo z jedwabiu, obecnie z różnych surowców, po jednej stronie błyszcząca, po drugiej matowa, często wzorzysta, tkana tzw. splotem atłasowym. Używana do wyrobu kosztownych strojów i jako tkanina obiciowa. Znana w starożytności na Wschodzie, od VI w. używana w Bizancjum, skąd w XII w. przeszła do zachodniej Europy. W Polsce wytwarzano atłas od XVII w., początkowo gł. w manufakturach w Brodach koło Lwowa i w Gdańsku

BROKAT

Brokat, ogólne określenie jednostronnej, grubej i ciężkiej, jedwabnej lub półjedwabnej tkaniny wzorzystej, o dowolnych splotach i fakturze, do której wątków w tle lub wzorze została wprowadzona złota lub srebrna nić. Znany w Persji w pierwszych wiekach n.e., w Europie produkowany od XIV w. Do Polski sprowadzany od XVI w., a produkowany od XVII w. Używany na kosztowne ubiory świeckie i szaty liturgiczne i obicia mebli. Odmianą brokatu jest altembas

BROKATELA

Ciężka, półjedwabna, wielowątkowa i wieloosnowowa tkanina wzorzysta, z lekko reliefowym błyszczącym wzorem tkanym splotem atłasowym na adamaszkowym tle. Używana na szaty liturgiczne, reprezentacyjne ubiory świeckie i obicia mebli. Pochodzi z Persji, w Europie produkowana od XIV w., najpierw we Włoszech. Do Polski sprowadzana od XVI w., a produkowana od XVII w